Jaarlijks worden met oudjaar over de hele wereld demonstraties bij gevangenissen gehouden, in solidariteit met gevangenen. We staan daar niet omdat we zwaardere straffen willen, maar omdat we hen willen laten weten dat er mensen zijn die om hen geven. Dat we gevangenen niet vergeten.
Zo’n demonstratie is ook een bezinningsmoment om stil te staan bij wat de gevangenis als instituut is en hoe deze werkt. Een gevangenis is voor ons een symptoom van een zieke samenleving. Een symptoom van een samenleving die de confrontatie met diens problemen uit de weg gaat en daarom mensen isoleert en buitensluit – als straf. De gevangenis als instituut ter discussie stellen lijkt op het eerste gezicht misschien vreemd. Wat er in de gevangenis gebeurt, is echter maar erg oppervlakkig bekend. Dat geldt zeker voor de maatschappelijke rol van de gevangenis. Dat de gevangenis geen afschrikwekkend effect heeft en geen positieve veranderingen teweegbrengt wordt hardnekkig verzwegen. De gevangenis dient een ander doel: het stimuleert mensen in de samenleving om te denken in termen van legaal en illegaal, crimineel en goede burger. De gevangenis is er om de eenheid van ons samenleven te breken en gehoorzaamheid af te dwingen. [node:read-more:link]