De vele vaders van Islamitische Staat

Er doen vele bizarre verhalen en samenzweringstheorieën de ronde over IS. Dit artikel geeft een goed inzicht in de oorsprong van de groep.

De organisatie bekend onder de naam Islamitische Staat (IS, voorheen ISIS/ISIL) is niet nieuw in de regio, noch is het een nieuw ontdekte uiting van de crisis die de Arabische samenlevingen op het moment doormaken ten tijden van de grote veranderingen die begonnen met de revoluties van 2011.

Integendeel, IS vind haar oorsprong in meer dan één vader en is het product van meer dan één langdurige en wijdverbreide ziekte. De explosieve groei van de organisatie vandaag de dag is feitelijk het resultaat van al langer bestaande en verergerende conflicten die werden veroorzaakt door deze verschillende vaders.

IS is allereerst het kind van het despotisme¹, in de meest gruwelijke vorm, dat deze regio al zo lang plaagt. Het is geen toeval dat we diens machtsbasis zien ontstaan in Irak en Syrië. Daar waar Saddam Hussein, Hafez en Bashar Al-Assad decennia regeerden en waar zij honderdduizenden mensen vermoordden, het politieke leven vernietigden en het sektarisme verdiepten door deze om te vormen tot een mechanisme van uitsluiting en polarisatie tot het punt dat ongerechtigheid en misdaden tegen de mensheid gemeengoed werden.

IS is ten tweede de nakomeling van de invasie van de VS in Irak in 2003; zowel op de manier waarop deze in eerste instantie begon en het catastrofale mismanagement dat hierop volgde.

In het bijzonder met de uitsluiting van een grote groep Irakezen van politieke deelname na de invasie en de vorming van een nieuwe autoriteit die hen uiteindelijk discrimineerde en hen collectief verantwoordelijk hield voor de schuld van Saddam Hussein en zijn partij. Dit zorgde ervoor dat groepen als eerder opgericht door Abu Musab en Al-Zarqawi zich konden nestelen in delen van de Iraakse samenleving, iets wat de IS enkel voortzet.

IS is de derde zoon van de agressieve Iraanse regionale politiek welke zich de afgelopen jaren heeft verhard – het ziet Irak, Libanon en Syrië als diens achtertuin en voed (direct of indirect) religieuze verdeling welke het tot ruggengraat heeft gemaakt van ideologische mobilisering, politieke wraak en vergelding die een destructieve spiraal tot gevolg hebben.

IS is het vierde kind van sommige Salafistische netwerken in de Golf (in Saudi Arabië en andere staten) die opkwamen en zich ontwikkelden in de jaren '80. Ze volgde op de olie-explosie en de 'Afghaanse Jihad'. Deze netwerken hebben de afgelopen twee decennia hun activiteiten onder verschillende namen voortgezet en uitgebreid, allemaal in het belang van extremisme en obscuriteit.

IS is de vijfde nakomeling van een diepgaande crisis, diep geworteld in het denken van sommige Islamistische groepen die een uitvlucht zoeken uit hun enorme falen om de uitdagingen van het heden aan te gaan met een waanzinnig model dat ogenschijnlijk genomen is uit de 7de eeuw: denkende dat ze met deze denkbeeldige kreukels de antwoorden kunnen vinden op alle hedendaagse en toekomstige vragen.

IS is als zesde de nakomeling van geweld, of van een omgeving die onderworpen is aan verbijsterende wreedheid. Deze heeft geleid tot een groei van deze ziekte en heeft baan gemaakt voor wat we 'ISisme' zouden kunnen noemen. Zoals eerder Irak, is Syrië als een laboratorium alleen gelaten onder een lading bomvaten, een proefterrein voor geweld, dagelijkse massamoorden en hun resultaten.

IS is als zevende² het product van het structurele racisme en de uitsluiting die in het Westen plaats vindt voor zoveel jongeren. De haat voor alles wat Westers is, als gevolg van de begrijpelijke vervreemding, heeft veel jongeren hun rug tot deze samenlevingen doen keren en maakt hen pijnlijk genoeg tot potentiële nieuwe tirannen in Irak, Syrië en daarbuiten.

IS, een afschuwelijk, wreed beest, is dus het product van deze zeven vaders. Diens hardnekkigheid hangt af van de voortzetting van de eerder genoemde elementen, in het bijzonder het geweld dat door het regime van Assad in Syrië wordt belichaamd. Diegene die denken dat zich hier tegenover neutraal moeten opstellen, of zelfs steun moeten verlenen aan Assad in de strijd tegen ISisme zien niet in dat dit regime in feite aan de wortel van het probleem ligt.

Tot dat erkend wordt dat despotisme een ziekte is en geen medicijn. kunnen we enkel verwachten dat er meer doden zullen volgen, van het Midden-Oosten tot de verre uithoeken van de wereld...

Bron: http://tahriricn.wordpress.com
Origineel in het Arabisch door Ziad Majed, juni 2014;
Vertaald naar het Engels door Jeff Regger;
Nederlandse vertaling door Tommy Ryan.

Noten

1 Despotisme: een regeringsvorm waarbij één persoon (de despoot) of een kleine groep personen absolute macht heeft.

2 De zevende vader is een toevoeging van de Nederlandse vertaler.