Verzet in Kobanê houdt stand

In de reguliere media is er na een grote hype begin november 2014, nog nauwelijks aandacht voor Kobanê – bolwerk van verzet tegen de Islamitische Staat (IS) in Rojava, Koerdistan. De strijd in Kobani is echter verre van over. Op de grond wordt er nog steeds hard gevochten en bieden de troepen van de YPG¹ en YPJ² fel verzet tegen de religieuze fundamentalisten.

De zelfgeorganiseerde verdedigingseenheden in Rojava – de eerde genoemde YPG en YPJ – hebben vanaf het begin dat zij onder vuur kwamen van de IS om materiële steun gevraagd. De afwachtendheid van de ‘internationale gemeenschap’³ heeft alles te maken met de economische belangen die meespelen in relatie tot de Turkse staat. In het zuid-oosten van Turkije woedt namelijk al tientallen jaren een burgeroorlog van een volk dat zich niet wil laten inkapselen in de Turkse staat, maar dat diens eigen identiteit wilt behouden – de Koerden. Na jaren van burgeroorlog tegen de PKK (de Koerdische Arbeiders Partij) is er op het moment een fragiel ‘staakt het vuren’. Echter wordt er achter de schermen af en toe hard gevochten.

De PYD, de Syrische tak van de PKK, voert een harde strijd tegen de IS die steeds meer trekken van een proxyoorlog⁴ heeft gekregen. De Turkse staat zit namelijk niet te wachten op een revolutionaire autonome regio bij hun op de stoep, bang dat dit ook tot inspiratie kan dienen voor de Koerdische gebieden in Turkije⁵, als de ‘revolutie’ in Rojava slaagt.

Dit leidt ertoe dat Koedische strijders die hun Syrische broeders en zusters willen steunen bij de grens worden tegengehouden, terwijl er een oogje wordt dichtgeknepen voor de Jihadisten die zich bij de IS willen aansluiten – de vijand van mijn vijand is mijn vriend.

Kameraden van de DAF (Devrim Anarsi Afaljet, vert. Revolutionaire Anarchistische Actie) zetten zich actief in voor de strijd tegen de IS, waar op internationaal vlak twijfelend wordt toegekeken of de stad zal vallen. Voor de inBeweging hebben wij contact gezocht met kameraden van de DAF om te vragen naar hun positie wat betreft de revolutie in Rojava, het gewapende verzet, revolutionaire kansen in tijden van burgeroorlog, internationalisme, de verhouding tussen libertaire en autoritaire tendensen de verdere activiteiten van de DAF:

Van een afstand leek de Taksim Gezi-bezetting in lijn met veel andere pleinbezettingen die we de afgelopen jaren internationaal hebben gezien. Het leek een nieuwe kans voor de strijd in het Midden-Oosten om de libertaire agenda voort te zetten ten tijde van conflict en reactie. Hoe kijk je terug op jullie deelname aan de Gezi-opstand en hoe is dit verbonden met jullie deelname aan de strijd in Kobenê?

“We waren onderdeel van het verzet dat begon om Gezi Park. We namen deel aan het verzet tegen het politiegeweld en het terrorisme van de staat en waren betrokken bij de experimenten met directe democratie erna. Het Taksim-plein was bezet en we hebben actief deelgenomen in het verzet op en achter de barricades. Sinds de aanvang van onze organisatie acht jaar geleden, zijn we tegen alle vormen van onrecht opgestaan –  de staat, kapitalisme, patriarchale verhoudingen, ecologische verwoestingen –  en we zullen doorgaan.

Dat de woede om Taksim Gezi zo’n grote sociale beweging teweeg zou brengen, had niemand verwacht. Helaas heeft deze woede zich omgezet in campagnes van oppositiepartijen en daarmee zijn alle ervaringen op het gebied van directe democratie verloren gegaan in een race naar de stembus.

Terwijl dat de resultaten van de Taksim Gezi-opstand bediscussiëerd werden verklaarde de cantons van Rojava in zuid-west Koerdistan hun vrijheid. Ze riepen een revolutie uit tegen Assad’s dictatuur en de doelen van Islamistische Staat en openden daarmee een derde front – zowel tegen de de dictatuur van Assad als de fundamentalistische krachten die worden gesteund door de kapitalistische staten in de regio.

Voor ons is er geen verschil tussen onze deelname aan de Gezi-opstand of de Rojava Revolutie. Onze solidariteit met het verzet in Kobanê was niet onze eerste ervaring met de Koerdische vrijheidsbeweging. Als DAF vechten we tegen de assimilatie-politiek⁶ van de Turkse staat. Dus als je een anarchistische strijd voert in deze landen, is het eigenlijk geen internationale [maar anti-nationale] solidariteit met de Koerdische vrijheidsbeweging. Wij zijn de mensen van Anatolië tot Mesapotamië en het is onze plicht om te strijden tegen elke machtsrelatie.”

Wat was de weerklank in Turkije wat betreft jullie activiteiten voor Kobanê? Begrijpen mensen jullie standpunt?

“Vooral de Taksim Gezi opstand heeft bij veel sociale bewegingen bekendheid gebracht over revolutionair anarchisme. Mensen die zich als onderdeel zien van de sociale oppositie staan er niet meer van te kijken als de DAF zich solidair verklaart met het verzet in Kobanê. Ze begrijpen niet alleen onze standpunten, maar ook revolutionair anarchisme. Georganiseerd anarchisme vindt nu haar weg binnen deze bewegingen. We zijn ons bewust van dit belangrijke proces waarin we ons bevinden en kennen onze verantwoordelijkheid als organisatie. Zoals onze kameraden in Griekenland in 2008 al zeiden: “onze tijd is aangebroken.” We proberen om onze positie publiekelijk duidelijke te maken om zo het anarchisme te socialiseren.”

Zijn er nog steeds mensen van de DAF bij de grens met Syrië zoals in de eerste dagen van de aanval op Kobanê? Toen waren er menselijke ketens om te voorkomen dat er nieuwe Jihadi’s de grens over zouden gaan, en tegen de beperkingen van het Turkse leger die Koerden tegen hield.

“Er zijn nog steeds kameraden aan de grens, al wordt de repressie van de Turkse staat wel sterker. De kameraden aan de grens doen geweldig werk. We zullen de bedreigingen van de Turkse Staat niet toe staan, en zij geven een duidelijke bericht af. We zijn er zeker van dat de overwinning nabij is. Recentelijk waren kameraden van de Anarchistische Vrouwenbeweging (onderdeel van de DAF) in de regio. Zij sloten zich aan bij het Congres voor Jonge Vrouwen, georganiseerd door de Koerdische beweging. De DAF zal zich blijven inzetten voor de Revolutie in Rojava die pas net begonnen is.”

Internationaal lijkt er een behoorlijke discussie gaande binnen de anarchistische beweging over of de de strijd in Kobanê gesteund moet worden en in hoeverre er werkelijk sprake is van een sociale revolutie in Rojava. Zijn jullie bekend met deze discussie en wat is jullie mening hierover?

“Om te beginnen hebben we internationale solidariteitscampagne op poten gezet met anarchistische organisaties van Argentinië tot Rusland. Deze solidariteit was effectief voor het verzet in Kobanê. Dit doet  anarchisten in de hele wereld aan iets herinneren: solidariteit is onze kracht.

We nemen deze discussies als waardevol voor de anarchistische beweging. Ze doen ons nadenken over hoe sociaal anarchisme moet reageren op sociale bewegingen. Het is ondenkbaar voor ons om zonder na te denken kant te kiezen voor kameraden die het verzet in Kobanê en de Rojava Revolutie wel steunen.

Als anarchisten moeten we echter ook breken met de intellectuele vooroordelen. Kameraden die de Rojava Revolutie bekritiseren maken de fout dat ze deze sociale revolutie verwarren met een anarchistische revolutie. Daarbij spreken we ook over een revolutie die nog niet gevestigd is maar nog gaande is.

Je kunt meer over deze discussies vinden op libcom.org and anarkismo.net.”

Hoe is de uitwisseling met kameraden in Griekenland? Het lijkt alsof er soms onderwerpen worden uitgewisseld, zoals de steun voor de zaak van Romanos. Daarnaast hebben we gehoord dat er misschien een Turks/Griekse editie komt van de krant Apatris. Kun je hier wat meer over vertellen?

“Kameraden van de Anti-autoritaire Beweging (Alpha Kappa) in Griekenland kwamen naar Istanbul in solidariteit met de Taksim Gezi-opstand. We hebben een solidariteitsrelatie met hen, zoals met de ecologische strijd in Vovuza, het jaarlijkse Directe Democratie festival in Thessaloniki, het protest tegen het Soma Bloedbad (sterfte van mijnwerkers in Mei 2014) en recentelijk in de ‘Rojava Revolutie panels’ in drie steden in Griekenland.

Als DAF besteden we niet alleen aandacht aan onderwerpen binnen onze landsgrenzen. We proberen onze solidariteit als een web uit te bouwen. De solidariteitsactie voor Romanos was er hier één van. Tijdens de opstand van 2008 in Griekenland gingen we ook de straat op. Net als dat we een goede relatie hebben met vrienden van de FAI in Italië. De FAI hield solidariteitsacties voor de werkers van Ermenagildo Zegna in Istanboel die ontslagen werden door een onderaannemer van het hoofdbedrijf in Italië.”

Zijn er nog andere vermeldens-waardige projecten waar jullie aan werken?

“We zijn revolutionaire anarchisten en proberen het anarchisme terug bij de mensen te brengen. We proberen te bouwen op onze ervaringen en die van kameraden over de hele wereld.

Wij zijn betrokken bij arbeidsconflicten, stakingen, fabrieksbezettingen om anarchisme te socialiseren binnen de arbeidersklasse.

We zijn in strijd met de patriarchale verhoudingen in een samenleving waar vrouwen vermoord worden door hun mannen, vaders en broers...

We zijn in strijd met de staat en diens fascistische houding tegenover Koerden, Shiiten, Armeniërs, Syriërs, Yezdi’s... De Turkse staat bestaat bij de gratie van assimilatie, massamoord en immigratiepolitiek.

We zijn in strijd met de ecologische vernietigingen door het kapitalisme, dat de mens centraal stelt in relatie tot de natuur.

We weten dat deze machtsrelaties niet alleen hier te vinden zijn. We leven in een kapitalistisch systeem met staten. Het is moeilijk om de reacties van deze staten en de kapitalisten als individu te bevechten. Hoewel de strijd voor revolutionairen er ook één met zichzelf, zullen we onze strijd moeten uitbreiden. We moeten onze strijd socialiseren, een nieuwe wereld te creëren en vrijheid concreet vestigen.

We weten dat er kameraden over de hele wereld zijn die zich hier voor inzetten. We voelen ons sterker wetende dat jullie die strijd ook voeren.

Lang leve het anarchisme!
Lang leve vrijheid!”

Voetnoten:
1: YPG: Volksvededigings Eenheid
2: YPJ: Vrouwenverdedigings Eenheid
3: Internationale gemeenschap: als hierover gesproken wordt, wordt er meestal gesproken op staatsniveau en niet over een wereldgemeenschap van burgers. Ik gebruik deze term hier dan ook cynisch.
4: Proxy-Oorlog: een oorlog tussen twee (of meer) groepen die niet op eigen grondgebied wordt uitgevochten maar indirect. Voorbeelden zijn de oorlogen in Afrika en Azië tijdens de Koude Oorlog tussen de VS en de Sovjet Unie, maar ook de recentelijke spanningen in Oekraïene komen hiervoor in aanmerking.
5: Koedistan: een gebied dat zich strekt over Turkije, Syrië, Armenië, Irak en Iran. Tijdens de statelijke opdeling van het Midden-Oosten werden de Koerden uitgesloten van de gesprekken over de verdeling van het land. Hierdoor raakte zij hun rechten op zelfbeschikking kwijt en raakte plots verspreid over 5 landen. Sinds de vele burgeroorlogen in de regio hebben in bepaalde gebieden Koerdische gemeenschappen hun autonomie opgeeist.
6: Assimilatie: doen opgaan van een minderheidsgroep in een gevestigde gemeenschap, waarbij de geabsorbeerde groep onderscheidende kenmerken verliest