[Nijmegen] Internationale 1-Mei

1 mei is De Dag van de Arbeid(st)ers. We staan op 1 mei stil bij de arbeid die ons bindt. Wij dat zijn: werkers in loondienst, ZZP-ers, werkzoekenden of iedereen die werk verricht waar geen loon voor wordt betaald. Wij; dat is iedereen die dag in dag uit met mentale en/of lichamelijke inspanning iets waardevols schept. Alles wat van waarde is ontstaat doordat werkers zich inzetten en iets goeds tot stand brengen. Tegelijkertijd staat de waardering van arbeid steeds meer onder druk. Op 1 mei vieren wij onze onderlinge verbondenheid. Wij laten zien dat wij de basis vormen van welvaart en welzijn.

We tonen de kracht van ons verzet tegen ongelijkheid en uitbuiting.

Met het opnieuw organiseren van een 1 mei-demonstratie in Nijmegen bouwen wij verder aan deze traditie. De Dag van de Arbeid, de dag van de werkers, biedt een uitgelezen kans om bruggen te bouwen tussen de verschillende groepen die politiek actief zijn buiten het partijenstelsel om. Ook vormt 1 mei het platform waarop wij de diverse sociale strijden met elkaar verbinden. Onderdrukking en uitbuiting kennen vele vormen, maar treffen steeds die mensen die hun leven vormgeven zonder de steun van rijkdom, invloed of institutionele macht. Daarom vieren we op 1 mei dat we onze krachten kunnen bundelen.

14:00 - Demonstratie vanaf Centraal Station Nijmegen
17:00 - Viering in de Grote Broek (van Broeckhuysenstraat 46, Nijmegen) met eten, stands en muziek.

Zie voor meer info: www.1mei.org en https://www.facebook.com/events/258194924521108/

De 1 mei demonstratie en viering 2016 is een initiatief van:
- Anarchistische Groep Nijmegen
- Doorbraak
- Turkse Democratische Vereniging (DHD)
- Koerdisch Centrum Arnhem
- Internationale Socialisten Nijmegen
- Verschillende indivuen

Ook dit jaar zien we een aantal thema’s die die verbinding tussen de verschillende sociale strijden tot uitdrukking brengen:

Arbeid/Werk

Met wet- en regelgeving wordt ons steeds duidelijker ingepeperd dat wij moeten werken. Wie geen baan kan vinden en moet leven van een uitkering wordt weggezet als een profiteur of mislukkeling. Wie geen werk heeft, loopt het risico gecriminaliseerd te worden. Participeren in arbeid is tegenwoordig een plicht in plaats van een recht. Overheidsinstanties zoals de sociale dienst worden uitgerust met krachtige onderdrukkingsmiddelen, zoals het korten op uitkering in naam van de “voordeurdelersnorm”. Maar werken biedt tegelijkertijd steeds minder bestaanszekerheid. Een vaste baan met een stabiel inkomen is voor steeds minder mensen bereikbaar. Vooral lage inkomens staan onevenredig onder druk. De lastenverlichting, vermindering van belasting op arbeid, die in 2016 is doorgevoerd, levert hen geen verlichting op. Lage inkomens worden daarnaast onevenredig getroffen door verdringing van betaald werk door participatiebanen. De uitkering voor eenoudergezinnen wordt gekort als één of meer van de kinderen 18 worden. De overheid gaat ervan uit dat je vanaf 18 jaar of een studie volgt en met een lening een inkomen verkrijgt, of dat je werkt. Deze “voordeurdelersnorm” is de nieuwe zweep in de bureaucratie.

Voor arbeidsongeschikten is de deur naar de WIA nagenoeg dicht, wie nog maar enige ‘loonwaarde’ heeft zal werken, zo schrijft de overheid voor. Of je genoeg verdient om huis, gezin en leven van te betalen, dat is niet langer de zaak voor de overheid. Dat regelt ‘de markt’.

Als werkvee worden we de werkvloer opgejaagd. Onder druk gezet, de levenskracht tot de laatste druppel uitgeperst om zoveel mogelijk winst te kunnen creëren. Winst die niet voor ons is, maar ons slinks uit handen wordt gespeeld in het voordeel van de topmanager, de CEO, de aandeelhouder en het financieel kapitaal is. Die ongelijke verhouding weigeren we uit de grond van ons hart. We eisen volwaardig werk, fatsoenlijke beloningen en de kans om ons bestaan op te bouwen. Wij werken om te leven en niet andersom.

Vrijhandelsakkoorden zoals TTIP en CETA (Transatlantic Trade and Investment Partnership en Comprehensive Economic and Trade Agreement)

Waar respect voor arbeid wegvalt, neemt de ruimte voor de multinationals en aandeelhouders toe. Ons wordt voorgehouden dat vrijhandelsakkoorden goed zijn voor ons. Maar wij weten beter. Met vrijhandelsakkoorden wordt de ruimte geschapen om afspraken over veilig voedsel, zorg voor milieu en veilige medicijnen opzij te schuiven.  Het belang van de investeerder, namelijk winstmaximalisatie, weegt daarmee zwaarder dan de belangen van onze samenleving. Met deze akkoorden wordt de macht om te beslissen wat gezond en goed is voor ons volledig overgelaten aan de multinationals. Milieu, gezondheid, welzijn en sociale rechten hebben blijkbaar geen waarde voor de overheden die dit soort akkoorden sluiten.

Vrijhandel, zoals het TTIP verdrag wil regelen, heeft maar één doel: de winstkansen voor bedrijven en daarmee voor aandeelhouders vergroten. Waar arbeid met steeds minder zekerheid gepaard gaat, eist het grootkapitaal steeds meer zekerheid. Zekerheid op hoge winsten, toename van bezit en een grotere afzetmarkt. Dat dit ten koste gaat van de veiligheid van consumenten en ten koste gaat van de zelfbeschikking van Europeanen nemen zij op de koop toe. Maar wij niet. Wij zeggen nee tegen ‘vrijhandelsakkoorden’ die consumentenveiligheid bedreigen. Wij zeggen nee tegen ‘vrijhandelsakkoorden’ die schimmige claims van bedrijven in achterkamertjes willen schikken en onze politieke vrijheid in de uitverkoop zetten.

Vluchtelingen/Turkije

Terwijl sociale voorzieningen steeds verder worden afgebroken, worden aandeelhoudersbelangen steeds beter beschermd worden. Hierdoor groeit de kloof tussen arm en rijk. Steeds meer mensen staan onder druk of komen in de problemen. Populisten in heel Europa maken listig gebruik van dit broeiende vuur van onvrede. Waar vluchtelingen massaal hun leven riskeren om een veilig heenkomen te zoeken uit oorlogsgebieden, zouden wij moeten geloven dat dit profiteurs zijn die onze welvaart willen afpakken. We zeggen nee tegen de hetze die arbeiders van buiten Europa afbeeldt als gelukzoekers, we zeggen nee tegen een nationalisme dat vreemdelingenhaat zaait, wij zeggen nee tegen een politiek die Turkije haar vuile klusjes op wil laten lossen en een dictator steunt en afkoopt met miljarden. Wij zeggen nee tegen een politiek die terreur van de Turkse staat steunt, wij zeggen nee tegen bommen op Syrië. Mensen ontvluchten Syrië omdat ze daar hun leven niet zeker zijn. Die vluchtelingen help je niet door nog meer bommen op Syrië te gooien, hoe hard Rutte ons ook probeert wijs te maken dat dit het juiste antwoord is. De miserabele omstandigheden van mensen op de vlucht wordt niet beter als Europa Turkije geld toestopt om hun doortocht naar Europa te blokkeren.

Wij weten dat de plaats waar je in de wereld woont nog geen vijand van je maakt. Het land waar je vandaan komt, maakt je niet tot profiteur. Wij, als werkers, arbeiders, werklozen, zelfstandigen, worden evengoed onderdrukt door het kapitaal. Dat de brandhaarden in de wereld blijven branden dient economische belangen. Dat is evenzogoed onderdrukking door het kapitaal. Wij zeggen ja tegen vluchtelingen, omdat wij allemaal gebukt gaan onder de dominantie van kapitaal en winstbejag. Wie geraakt wordt in het slachtveld van het grote geld, verdient steun en geen haat.

Zorg

Het failliet van het economische denken en de absurditeit van de marktwerking komen bij uitstek naar voren in de zorg. In de huishoudelijke zorg verliezen duizenden hun werk, omdat gemeenten weigeren te betalen voor een fatsoenlijk salaris. Wie haar/zijn zorg zelf regelt en een PersoonsGebondenBudget (PGB) aanvraagt, wordt geconfronteerd met een falende sociale verzekeringsbank die er na een jaar nog niet in slaagt om tijdig en juist PGB-rekeningen te betalen. Gemeenten slagen er niet in om tijdig keukentafelgesprekken te voeren met mensen die hulp nodig hebben, waardoor twee maanden wachten voordat je hulp krijgt geen uitzondering is. Die hulp is wel direct nodig als je uit het ziekenhuis ontslagen wordt! De beleidsvrijheid die aan gemeenten is gegund bij het overnemen van taken uit de langdurige zorg, leidt in zowel de jeugdwet als de Wet Maatschappelijke Ondersteuning tot een explosie aan bureaucratie. Hierdoor blijft nog minder geld over voor de kwetsbaren. Waar de staatssecretaris belooft dat er geen kortingen opgelegd worden is de transitie van zorgtaken naar de gemeenten zo snel en rommelig geregeld dat er miljoenen extra worden bezuinigd door bureaucratische trucjes. Zo is bij beschermd wonen, wonen met ondersteuning voor mensen met psychiatrische hulpvragen, de korting niet nul procent, zoals was beloofd, maar bedraagt deze miljoenen. De kortingen in de jeugdzorg bedragen geen 6% maar gemiddeld 25% tot 30%. Het ministerie schermt met cijfers, maar iedereen die hulp nodig heeft blijft met lege handen staan. Hier is een staatssecretaris bezig om een huishoudboekje op orde te maken ten koste van de mensen voor wie hij op zou moeten komen. Het is goed voor zijn carrière en het toont het failliet van het marktdenken.

De door de staat georganiseerde zorg wordt een controle instrument. Voordat een vraag om hulp beantwoord wordt, bemoeien gemeenten zich intensief met het leven van de hulpvragers. Het keukengesprek vindt plaats in jouw huis als je om hulp vraagt. Je familie en vrienden worden gewogen op hun bereidheid om voor jou te zorgen. Wij zeggen nee tegen deze bemoeizucht en deze dominantie van de staat.

Zie ook: https://www.facebook.com/events/1098273256859606/